Anna (70) wil wandelen, reizen, middenin de wereld staan. En heeft de pech dat haar man in zijn luie stoel wil zitten, inclusief buikje, glas wijn, lekker hapje.
“Jij bent oud.” Dat zeggen mijn kleinkinderen. “Je haren zijn al helemaal wit.” Weten zij veel dat die haren al wit werden toen ik nog maar in de veertig was. Een familiekwaaltje en geen zin om voortdurend mijn kop te laten verven. Eén keer het rood laten verven, maar dat bracht enige consternatie thuis teweeg bij man en dochter. Dus ben ik grijs. Maar oud? Nee. Maar goed, van je kleinkinderen kun je veel hebben.
Mijn man heeft het echter wel verpest. Ik heb over het algemeen een aardige, intelligente man. Hij kookt lekker en doet de boodschappen. Hij heeft een broertje dood aan schoonmaken, dus dat doe ik. Hij is 71, iets ouder dan ik. En hij heeft besloten dat hij oud is. Oud zijn, betekent volgens hem dat hij bepaalde dingen niet meer hoeft te doen, of nu gerust mag laten. Ik dacht eigenlijk dat hij een grap maakte, maar het is hem ernst.
Wij waren altijd wandelaars, niet een lullig blokje om de seniorenwoning, maar een flinke wandeling van een paar uur. ’s Zomers, vooral in Frankrijk, rugzak op en de Pyreneeën in. Maar hij wil niet meer. Hij is namelijk oud, zegt hij. Ik dreig dat ik met een ander ga wandelen en minimaal een maand wegblijf. Vindt hij niet erg. Hij wenst me veel plezier. Vanuit de luie stoel waar hij tegenwoordig zowat in woont.
Nog een ander onplezierig aspect aan dat oud zijn van hem is zijn garderobe. De broeken, t-shirts en overhemden moeten zo langzamerhand in XXL worden gekocht. Want ja, een oude man hoeft niet te bewegen, maar mag wel lekker blijven eten en drinken. Op sommige momenten is die buik wel een lekker zacht kussentje om je hoofd op te leggen, maar op die andere momenten vind ik het toch minder lekker of opwindend. Als ik er wat zeg kaatst hij terug dat ik er ook niet meer uitzie zoals toen ik dertig was. Wat waar is, maar ik draag die veertig extra jaren in ieder geval niet mee op mijn buik.
Eigenlijk hanteert hij zijn oud zijn als een soort privilege. Dat op zich vind ik wel een handige truc, maar ik ben geneigd die pas toe te passen als ik zo ongeveer 85 ben. Ik ben zeventig, maar ik ben niet oud. Zoals ik al zei, van mijn kleinkinderen accepteer ik dat, maar die zijn de enigen die dat mogen zeggen. Oud zijn betekent voor mij namelijk, er niet meer bij horen, maatschappelijk gezien. Niet meer gezien worden als iemand met opvattingen en emoties. Je wereld kleiner laten worden en je naar binnen keren, terwijl er buiten nog zoveel te zien en te doen is.
Ik doe niet lullig, die XXL laat ik maar een beetje zitten, maar die kleiner wordende wereld ga ik voorlopig niet accepteren. Dus ik moet er wat op verzinnen om mijn man uit die stoel te hijsen. Want ik mag dan zeventig zijn, ik ben geen oud wijf. En ik heb dus ook geen zin om opgescheept te zitten met een ouwe vent. Want ik weiger hem met z’n dikke pens en een rollator die Pyreneeën op te duwen. Daar ben ik namelijk wél weer te oud voor.
NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.
NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)
 wil wandelen, reizen, middenin de wereld staan. En heeft de pech dat haar man in zijn stoel wil zitten en zich een ouwe vent voelt.){kind=link}