Toen haar ouders in de jaren tachtig gingen scheiden werd er met geen woord over gepraat. Anne-Marie zat net op de middelbare school en het enige wat ze te horen kreeg was: ‘Wees maar lief voor je moeder.’
Of ik naar mevrouw Sluiter wilde gaan. Mijn moeders vriendin die om de hoek woonde. Mijn moeder vroeg het op een beetje vreemde manier. Kortaf en zachtjes. Ze keek me niet aan. En nee, het was niet om melk te halen of zo. ‘Zij legt het je wel uit’.
Mevrouw Sluiter ging meteen theezetten toen ik binnenkwam. De spanning was om te snijden. Haar handen trilden een beetje toen ze onze kopjes neerzette. Ik moest bijna huilen van de zenuwen, maar ja, ik zat al op de middelbare school en dan deed je dat liever niet. ‘Ik zal het je maar vertellen, je moeder gaat een scheiding aanvragen.’ Ik keek haar verbluft aan. Ja, oké, het liep niet goed tussen mijn ouders maar ik wist niet beter. Ergens was ik nog verbaasder dat ik bij mevrouw Sluiter zat. Want wat had zij ermee te maken? Oh mijn god, zou mijn vader met haar…
De vriendin van mijn moeder vervolgde: ‘Het is te lastig voor je moeder om dit aan jou te vertellen. Ze weet niet hoe je zal reageren en ze heeft het zo al moeilijk genoeg. Daarom heeft ze mij gevraagd jou in te lichten. Wees maar lief voor haar.’ Oh, en mijn vader dan? Het was dus niet zijn idee. Maar goed, ik vond het ook heel erg voor mijn moeder. Ik zou haar wel steunen. Dat deed ik vaker, ook als ze ruzie hadden gehad. Ik vertrok en liep meteen door naar het winkelcentrum, om een plant voor mijn moeder te kopen.
In de maanden erna zag ik mijn vader niet vaak. Als hij eens thuis was, zat hij in een stoel in een wolk Caballero-sigaretten. Opeens was hij verhuisd, naar een flatje in de buurt. Dat vertelde mijn moeder op een zakelijke toon. Verder werd nergens over gepraat. Ik wist niet of ik naar hem toe kon. Zou ik dan mijn moeder verdrietig maken?
Ik durfde er met niemand over te praten. Tot ik op een dag een drie kreeg voor een proefwerk scheikunde. ‘Dat is heel begrijpelijk’, zei de leraar net iets te hard, ‘gezien wat er bij jou thuis gebeurt.’ Hij zat bij ons in de kerk en daardoor was hij op te hoogte. Ik werd knalrood.
In de pauze kwamen mijn vriendinnen meteen naar me toe. ‘Wat is er aan de hand? Waarom heb je niets verteld?’ Stotterend deed ik mijn verhaal. Ik kon niet meer stoppen met huilen, alles kwam eruit. Toen de bel ging, stapte een vriendin naar de conrector om mij ziek te melden. Ze bracht me naar haar moeder, die vlakbij school woonde. Daar kreeg ik warme chocomel en voor het eerst die vraag: hoe is het eigenlijk voor jou?
Vroeger was alles beter, hoor je vaak. Dat is niet altijd zo. Ik ben hartstikke blij dat er nu veel meer aandacht en begrip is voor kinderen van gescheiden ouders.
